Hallo hallo. We zijn al een weekje terug van onze supertrip maar er valt hier nu eenmaal zo veel te beleven -in de zon liggen, boekje lezen, eten maken, school gaan- dat ik er nog niet toe gekomen was een blogje te schrijven!! Dus, nu zet ik me even op ons terrasje in de zon (
27 graden!!) en ga ik heel eventjes terug in de tijd...
We vertrokken dus op een maandag de vierentwintigste met het allerkleinste autootje dat we konden huren: een Hyundai Getz. Hij was praktisch nog maagd, want hij had er nog maar 200 km op zitten in z'n korte leventje. Maar aangezien wij ook nog redelijk groen zijn achter onze oren konden we het direct met elkaar vinden, we doopten hem BOB. Onze trip leidde ons door Córdoba naar Sevilla en van daar naar Ronda om verder te gaan naar Marbella, Torremolinos en Malaga. Van daaruit gingen we naar Granada om te eindigen in het natuurreservaat van de Sierra Espuña. Een serieuze boterham om op tien dagen te verorberen. Maar zo gezegd, zo gedaan. We zijn als gekken beginnen rondtsjeezen in Andalucía en hebben niet veel heel gelaten. Er staat in de Trotter en de Lonely Planet niets meer waar we niet bekend mee zijn. Een heuse mélange van city-trips, natuurwandelingen (lees: beklimmingen) en kampeerplezier met de allures van een roadtrip. Gelukkig kennen we elkaar nu al wat langer dan vandaag en zijn onze scherpe kantjes geen nieuwigheid meer want we hebben wel heel dicht op elkaar geleefd. Ons tentje, waarvan ik overigens overtuigd was dat het voor drie personen was, bleek uiteindelijk toch maar geschikt voor twee. Met als resultaat dat ik negen nachten in de gleuf lag en Sarah en Thoor elk tegen het tentzeil geplakt waren. Daar bovenop is het echt nog koud 's nachts in de bergen en zo en zijn we iedere nacht met heel onze valies aan in onze slaapzak gekropen om dan 's nachts zwetend en naar adem happend wakker te worden. Dolle pret!! Maar niets kon ons enthousiasme tegenhouden. Met veel plezier liepen we onze beentjes krom om alles te bezichtigen en kookten we iedere dag ons potje op ons één miezerig klein gasvuurtje. Hoewel de graad van simpelheid allicht recht evenredig was met de graad van vermoeidheid hebben we oprecht gegierd van het lachen. En toen we uiteindelijk de weg naar huis terug moesten afleggen was dat met een beetje tegenzin. We zijn lichtelijk verslaafd geraakt aan het op-reis-gevoel en dat zijn we helaas in Valencia alweer kwijtgespeeld. Maar enfin, Bob bracht ons weer in onze thuisstad. Helaas knal in het spitsuur. Zo konden we nog eens ondervinden hoe getikt de spanjaarden ook weer zijn. Ik heb zenuwachtig heel mijn gezicht zitten openpulken en meerdere keren bijna in mijn broek gedaan op ons laatste half uurtje van de trip. We brachten Bob terug naar zijn stal en ploften moe en voldaan in onze verschrikkelijke zetels. Op naar nieuwe avonturen...
