Guido Gezellestraat 17

Na veel verhuis, gezwoeg, gezaag en geklaag zijn wij eindelijk helemaal verhuisd geraakt.
Nog niet alles heeft een plaatsje gekregen en het stof ligt overal in een dikke laag op maar binnen een weekje zal ons klein nest klaar zijn voor bezoekers!!
Bij deze is iedereen die zich aangesproken voelt uitgenodigd...

We zijn terug

Met spijt in het hart maar met veel mooie herinneringen...
Tot binnenkort!

Oda a Sarah

Het onvermijdelijke is gebeurd. Sarah is op het vliegtuig richting België gestapt en wij blijven nog even alleen achter. Om dit ongelooflijke avontuur dat we samen hebben meegemaakt een mooie afsluiter te geven, is deze keer de ode aan jou gericht!

Sarah - de chica die van alles lijstjes maakt - die graag in de auto zit - die dol is op glitters in zonnecrème (?) - die houdt van obilhomes - die nog steeds in gondeldieren gelooft - die zo heerlijk grof kan zijn - wiens haar gezien wordt als een goeie landingsbaan voor vliegende cucarachas en begeerlijke eigenschap voor vele spaanse mannen - met stevige "aanhangsels" en grappige onderbroeken - met een witte poep - de chica die mijn yves-partner is - bij wie alles altijd geregeld is - die altijd de sleutel meeheeft - wiens balkonnetje we zo vaak gebruikt hebben - wiens kamer nu veel te leeg is - met wie we gelachen en geweend hebben - die niet houdt van de geur van plastic - wiens vrienden en familie we leerden kennen - met wie ik mezelf in rare bochten wrong tijdens pilates - met wie we companeros overleefden - wiens bed een poot mist - met wie we containers hebben geplunderd - chica die net zo graag eet en drinkt als ons - met wie we heel Andalucia doorkruisten - met wie ik uren heb gebabbeld - die onze crisisjes gewillig over zich heen liet gaan - die zo veel woelige dromen heeft - die zo goed met zichzelf kan lachen - die zo goed tegen een stootje kan - met wie we nog heel lang vrienden willen blijven - enzovoort enzovoort...

Bedankt voor het mooie jaar! Je was de gedroomde companera, we hadden er ons geen betere kunnen wensen. Je bent een mooi "paquetje" met alles erop en eraan. Tot heel binnenkort en geniet van de hereniging met je Jelle!

En ja, ik ben inderdaad aan het wenen terwijl ik dit schrijf...

San Joan

Of in andere woorden: het meest spectaculaire feest dat we ooit meemaakten...
Duizenden mensen op het strand, kampvuren, dansers on stage, opzwepende muziek, 's nachts zwemmen in de wilde zee, om 12 uur over acht golven springen om een jaar geluk te hebben, superveel plezier. Nog een herinnering om nooit meer te vergeten!

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/SanJoan

Boodschap van Algemeen Nut

Binnenkort wordt ons internet afgesloten. Als je ons wil bereiken kan dit op het nummer:

- 0034/693.461.473 (Triene)
- 0034/693.461.472 (Thoor)
- 0474/95.96.94 (Thoor)
- 0495/93.56.63 (Triene)

Wij verlaten Valencia op 2 juli en waarschijnlijk komen we een weekje later thuis in Gent.

Afscheid wordt moeilijk...

Onze teergeliefde nieuwe thuishaven is het ons serieus moeilijk aan het maken om haar ooit nog te verlaten. De zon schijnt en schijnt. De warmte zit in de huizen en de straten, zelfs 's nachts zijn de temperaturen exotisch. De vele afscheidsdrinks, -etentjes, en -feestjes drukken ons met onze neus op de feiten: we zijn hier nog lang niet uitgebabbeld en gefeest. Integendeel. Naarmate de laatste dagen vorderen, komen er alsmaar meer twijfels de kop opsteken. Moeten we hier niet blijven? Willen we wel weer aan het "serieuze" leven in België beginnen? Is Valencia misschien onze nieuwe thuis? En kunnen we al deze mensen hier achterlaten en enkel nog eens occasioneel zien? Sarah haar kamertje zit volledig ingepakt in drie valiezen. Vrijdag stapt ze op het vliegtuig en is het alsof ze hier nooit is geweest. Volgend jaar komt hier een nieuwe lading erasmusers toe en hebben wij enkel de herinneringen aan ons huisje waar we zoveel mensen over de vloer hebben gehad, onze bar waar we zoveel feestjes hebben gegeven, ons strand waar we zo vaak verbrand geweest zijn en onze stad die nu voor altijd onze stad blijft...

Wat zeker is: vrijdag op de luchthaven ga ik even hard snikken en snotteren als ik deed toen ik België achterliet.

Aiai, onze dagen zijn geteld...

Bijna is het zover. Afscheidsfeestjes worden gegeven, valiezen worden gemaakt, door het jaar heen verzamelde brol wordt weggesmeten, samen aangekocht gerief wordt verdeeld, reisjes om elkaar te bezoeken worden gepland,... En binnen enkele dagen zullen traantjes worden gelaten. En dat allemaal omdat iedereen terug in de realiteit wordt geduwd en binnenkort het zalig zonnige Valencia verlaat...