Afscheid wordt moeilijk...

Onze teergeliefde nieuwe thuishaven is het ons serieus moeilijk aan het maken om haar ooit nog te verlaten. De zon schijnt en schijnt. De warmte zit in de huizen en de straten, zelfs 's nachts zijn de temperaturen exotisch. De vele afscheidsdrinks, -etentjes, en -feestjes drukken ons met onze neus op de feiten: we zijn hier nog lang niet uitgebabbeld en gefeest. Integendeel. Naarmate de laatste dagen vorderen, komen er alsmaar meer twijfels de kop opsteken. Moeten we hier niet blijven? Willen we wel weer aan het "serieuze" leven in België beginnen? Is Valencia misschien onze nieuwe thuis? En kunnen we al deze mensen hier achterlaten en enkel nog eens occasioneel zien? Sarah haar kamertje zit volledig ingepakt in drie valiezen. Vrijdag stapt ze op het vliegtuig en is het alsof ze hier nooit is geweest. Volgend jaar komt hier een nieuwe lading erasmusers toe en hebben wij enkel de herinneringen aan ons huisje waar we zoveel mensen over de vloer hebben gehad, onze bar waar we zoveel feestjes hebben gegeven, ons strand waar we zo vaak verbrand geweest zijn en onze stad die nu voor altijd onze stad blijft...

Wat zeker is: vrijdag op de luchthaven ga ik even hard snikken en snotteren als ik deed toen ik België achterliet.