Katrinita & El Thoro in Valencia

Na alle genodigde en ongenodigde (ja, voel u maar aangesproken meneer de cucaracha) gasten is het hier vanavond oorverdovend stil...
Sarah is eventjes wedergekeerd naar Belgie om zich te verenigen met haar Jelle en Thoor is zoals jullie ondertussen wel of niet wisten vollen bak aan het meedraaien in een bar hier in het centrum. Wat oorspronkelijk bedoeld was als een jobJE is ondertussen uitgegroeid tot een serieuze JOB. Het feit dat én de baas én het voltallig mannelijk personeel een mannenkontje niet te versmaden vinden en dat Thoor zijn brede borstkast als een ware lekkernij wordt gezien, heeft daar natuurlijk iets mee te maken. Er zijn zelfs al onderlinge ruzies ontstaan tussen de lovers over wie te veel aandacht krijgt van Thoor en wie nu eigenlijk de mooiste is...
Ongelooflijk onnozele praat dus die Thoor niet ongevleid over zich laat gaan. Ondertussen leert hij Spaans, ontmoet hij nieuwe mensen en schuift hij stiekem af en toe een gratis drankje over de toog naar zijn trouwe deernes: Sarah en ik...
Maar waar ik wil komen met dit hele relaas is: vanavond zit ik moederziel alleen in ons grote, boze appartement. Hoewel ik in Belgie eindeloos kon genieten en echt nood had aan tijd alleen, is die behoefte hier als sneeuw voor de zon verdwenen. Vanaf de eerste dag ben ik hier nog geen moment alleen geweest: bezoek, feestjes, etentjes, vrienden over de vloer, zelf op stap, huisgenoten die mensen op bezoek hebben,... De tijd staat hier geen moment stil. We zitten hier verdorie al een half jaar en het is voorbijgevlogen als niets...
En zo komt het dus dat ik hier vanavond eventjes een moment alleen had om wat te leuteren over tijden die komen en gaan en liefde die altijd zal blijven bestaan. Misschien een geluk dat ik hier nog niet veel alleen geweest ben of deze blog stond vol met zulk gezever! Ik denk dat het tijd wordt om nog eens met mijn wimpers te gaan wapperen voor zo een gratis drankje...