Bij deze willen we Barre & Kim een gelukkige verjaardag toewensen vandaag!!!

Uwen schoonsten tijd

Het studentenleven is de schoonste tijd van uw leven zeggen ze...
Wel, op dit moment zorgt mijn studentenleven ervoor dat ik liefst van al van mijn terras naar beneden zou springen!! By the way: we wonen op het vierde verdiep!!

Daar sta je dan met uurroosters van ongeveer vijf verschillende richtingen...
Sarah heeft een mooi stappenplan bedacht om de chaos meester te blijven. Bij deze:

Stap 1: Zoek de vakken die je maandenlang geleden in België hebt gekozen op de uurroosters terug. Natuurlijk kan je plots enkele vakken die je opgegeven had niet meer volgen. Daarenboven kregen bepaalde vakken een nieuwe naam.
Stap 2: Krijg de ingewikkelde structuur van de lessenroosters en de namen van de lessen onder de knie. Alle jaren zitten door elkaar (wij mogen ook uit verschillende jaren kiezen), je hebt een ochtendrooster en een namiddagrooster, je hebt heel veel groepen per vak,...
Stap 3: Vraag wanhopig om hulp. Gevolg: niemand blijkt je verder te kunnen helpen!
Stap 4: Langzaamaan vind je de vakken die je graag wil volgen.
Stap 5: Begin te puzzelen met uren, lokalen, examens, credits berekenen,...
Stap 6: Ga naar de les. Daar zit je dan weer vast. We komen toe op het verkeerde tijdstip, we zitten in het verkeerde lokaal of in de verkeerde groep. We hebben duidelijk de uurroosters nog niet onder de knie!
Stap 7: GEEF HET OP en doe iets voor de afleiding. Bijvoorbeeld: laat je schminken in de Corte Ingles!
Stap 8: Begin het hele stappenplan opnieuw. Mucha suerte (veel geluk) zeggen ze hier dan!

Na nu een maand op Valenciaanse bodem te vertoeven wisten we ons al wat te organiseren en in te werken met enig resultaat. We hebben een heuse "pisokalender" die jullie kunnen raadplegen om zo te weten te komen welk weekendje er nog vrij is voor een bezoekje. Bel ons, schrijf ons of laat ons weten wanneer jullie eens op logement willen komen en dan worden jullie aan de kalender toegevoegd. De kalender is te vinden op http://my.calendars.net/pisoinvalencia.

Qua "inwerking" kan ik meedelen dat ik (Thoor) een jobken gevonden heb! Vanaf aanstaande maandag mogen kindjes tussen 4 en 9 jaar mij profesor Thor noemen. Ik moet hen Engelse les geven en dit voor een nog bescheiden 16 uur per maand maar indien alles vlot verloopt wordt mijn uurrooster uitgebereid.

Verder kunnen we nog mee delen dat we na een maand onze eerste "echte", op briefpapier en met de hand geschreven brief ontvangen hebben. Waarvoor muchos gracias Tine!

Foto's fiestas, playa en parkwandelingsken

Ja, er wordt hier soms nog iets anders gedaan dan studeren.
* Foto's van verschillende erasmusfeestjes met Amerikanen, Duitsers, Italianen,...Eeuhh ook wat zatte foto's met een vriendelijke taxichauffeur: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/Fiestas1
* Foto's van op de playa: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/TheBeach1
* Foto's van parkwandeling: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/UitstapjeInHetPark

Onze companeros de piso hebben ook een blogje:

www.eliseinvalencia.blogspot.com

www.sarahinvalencia.blogspot.com

Originele namen, niet?

Wie zegt dat het altijd goed weer is in Valencia??!

Vorig weekend hebben we een knap staaltje gezien van hoe hard het wel kan regenen in Valencia! En nu kan ik me dus ook wel degelijk inbeelden dat het hier keihard overstroomde toen de Turia nog vrolijk door de stad stroomde. Op een symbolische dag, het was net vijftig jaar geleden dat Valencia blank stond, begon het te regenen dat het goot en het is een heel weekend niet gestopt. Achteraf hoorden we dat er 100 liter per vierkante meter is gevallen! En blijkbaar vielen er enkele doden in zuidelijker gelegen Spanje. Het park (waar vroeger de rivier liep) is grotendeels ondergelopen en in onze straat konden de riolen het water niet tijdig slikken. Enfin, de zon schijnt hier dus niet altijd... Thoor voegde hier heel droogjes aan toe: "Het is hier dus niet altijd rozegeur en zonneschijn!"
Maar vandaag hebben we wel fijn liggen zonnen op ons gloeiendhete dakterras!!
Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/RegenZonneschijn

* Foto 1: door de regen losgerukt betonnen putdeksel
* Foto 3: als je naar de bank kijkt zie je hoe hoog het water kwam...
* Foto 4: ondergelopen speelplein
* Foto 5: ondergelopen skatepark

Over shit gesproken...

A pretty shitty thing is ...A CUCARACHA! Enkele dagen geleden stond ik gezellig aan het fornuis een kipje te stoven zodat de chicas maar de voetjes onder tafel hadden te schuiven. Helaas werd mijn kookpartij opgeschrikt door een minder leuk voorval.
Op een gegeven moment besliste ik wat kippenbouillon uit de kast te halen. De kakkerlak die zich genesteld had in het mandje met kruiden en dergelijke zat zich te versmaden aan al dat lekkers. Hij (of zij) werd dus in zijn drukke bezigheid gestoord en besloot wijselijk het hazenpad te kiezen. Jammergenoeg liep dat pad via mijn schouder-borst-buik (ik stond te koken in bloot bovenlijf)...

Met een welgemeende "What the fuck???" en nog maar half beseffende wat er gebeurde greep ik naar de anti-cucaracha-spray. Nog even verschool het beestje zich achter het fornuis maar we beseften allebei dat er maar één van ons dit verhaal zou kunnen verder vertellen.

Onder het motto "de aanval is de beste verdediging" drukte mijn vinger zachtjes maar zelfverzekerd op de spuitbus. Na nog wat licht verzet blies Mr. Cucaracha zijn laatste adem uit.

Na ons kipje opgegeten te hebben gingen Katrien en ik de hele keuken te lijf met bleekwater. Dit gebeurde in ons ondergoed om geen vlekken te maken op onze kleren, een schoon zicht! Alles moest eraan geloven: de vloer, de kasten, het fornuis en zelf achter het fornuis werd er zorgvuldig "gefrot". Foto's hiervan zijn te zien op: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/LaCucaracha

Enkele dagen later werden we 'snachts opgeschrikt door een gillende Elise. In alle staten stond ze te springen op haar bed terwijl ze riep "NE KAKKERLAK, NE KAKKERLAK ONDER MIJN BED!". Nog slaapdronken probeerde ik in de chaos alle kalmte te bewaren. Ook Katrien en Sarah kwamen ter hulp gesneld terwijl Elise nog steeds stond te springen op haar bed. En ja, niet veel later kwam er een mooi exemplaar van onder haar bed gekropen. Terug met de spuitbus in de aanslag zagen we dat de kakkerlak de verkeerde keuze maakte door achter de deur te kruipen. Hij kon geen kant meer op! Ik keek hem recht in de ogen en met een "Hasta La Vista, baby" was de klus snel geklaard. Begrijpelijk besloot Elise die nacht maar in Sarah haar kamer te gaan slapen. Helaas kon geen van ons vieren nog met een gerust hart de slaap vatten...

Shit also happens in Valencia

Enkele verhaaltjes over mijn mede-erasmusers...

-Hannes zijn portefeuille werd gestolen tijdens het eerste uur dat hij in Valencia was...

-Nele heeft drie uur lang opgesloten gezeten in haar badkamer de eerste keer dat ze een douche nam in haar nieuwe piso, de brandweer en de flikken zijn haar komen redden nadat ze uren door haar kleine raampje AAAAYUUUDDDDAAAAAMMMMEEEE!!!!! had geroepen...

-Jordan kocht een fiets op de illegale markt, hij werd helaas gevolgd en de verkoper had de fiets na een uurtje alweer teruggepikt...

-Een duitser is overvallen met een mes en heeft al zijn geld, papieren en gsm moeten afgeven...

-Heleen is met de auto naar Valencia gekomen, de ruit is ingeslaan en haar radio is gepikt...

-Vele mensen hun fiets is al gepikt...

-Elise wou in een taxi stappen en een totaal vreemde kerel stapte mee in en zei dat hij mee naar haar huis ging, ze kon hem afschepen...

Het is hier dus oppassen geblazen!!
Gelukkig wonen wij in een vrij sjieke buurt in het centrum waar het wel vrij veilig is. En natuurlijk hebben we ons hoogsteigen persoonlijke bodyguard Thoro!!!

La escuela

Superblij als ik was dat ik eindelijk mijn diploma had en niet meer moest studeren, word ik hier meteen in de harde realiteit gesmeten: ik ben hier wel degelijk om les te volgen!
Al meer dan een week zijn mijn vriendjes, vriendinnetjes en ik iedere dag drie kwartier onder weg om naar het school(tje) gaan om drie uren achter elkaar spaanse les te volgen en dan weer drie kwartier op de metro te zitten om thuis te raken.
Mijn school is één van de afdelingen van San Pablo. Hou u vast: de sjiekste privé-universiteit van Spanje. Hyperkatholiek en superduur en grotendeels gefinancierd door Opus Dei (do imagine)!! Spaanse studenten moeten 6000 euro inschrijvingsgeld per jaar betalen! Je kan je wel inbeelden dat hier enkel stinkend-rijke mensen zitten. De studenten tandheelkunde hebben hier een eigen ziekenhuis om te "oefenen". Ook de journalistiekafdeling heeft zotte studio's, montagekamers en al wat je je kan inbeelden. Alle materiaal is het beste van het beste. Er wordt constant gekuist. Alles is pico bello in orde. En dan te bedenken dat wij van een school komen waar telkens als het regent de hele patio onderloopt, waar de ruiten kapot zijn, de kranen lekken en er in de gang een niet te harden mazoutgeur hangt!

Enfin, we mogen tevreden zijn. We moeten wel onze weg nog vinden in die gigantische gebouwen. Wij moeten onze lessenroosters zelf samenstellen en het is echt superingewikkeld om te kiezen tussen al de vakken uit al die verschillende richtingen! Maar we zullen er wel door ploeteren en binnen enkele weken is het alsof we nooit ergens anders gezeten hebben...

La bicicleta

In Valencia hebben auto's het voor het zeggen. Claxonneren en elkaar de pas afsnijden zijn dagelijkse gewoontes. Rode lichten hebben niet veel betekenis en driedubbel parkeren is de nationale hobby. Vandaar dat niet echt veel locals zich verplaatsen met de fiets. Doch zijn er enkele dapperen die de strijd opnemen tegen het brullende gevaarte genaamd verkeer. Regelmatig zie je een enkeling vrolijk over het voetpad racen met een stalen ros. Onder de erasmusers is de fiets ook een geliefd object. Goedkoop, efficiënt en handig om thuis te raken na zware feestjes...

Bijgevolg wilden wij ons ook een exemplaar aanschaffen. Op zondagmorgen is er voor dag en dauw een zwarte markt voor fietsen. Dat betekent eigenlijk dat een heleboel zigeuners overduidelijk gestolen fietsen aan de man proberen brengen.

Iedereen had ons al gewaarschuwd dat we zeker superveel moesten afdingen en dat we ons geen brol mochten laten aansmeren. Karen, een erasmuser die hier is blijven plakken zei ons dat we zeker om vier uur 's morgens al moesten gaan omdat er anders geen keuze meer zou zijn. Een beetje vreemd, omdat wij al altijd gehoord hadden dat we tegen 6 u moesten gaan. Maar... zo gezegd zo gedaan.

Helaas is het algemeen geweten dat ik niet echt te genieten ben als ik vroeg moet opstaan. Ik werd dus niet echt strijdlustig wakker en wou zo snel mogelijk weer terug in mijn bed kruipen.

Al brommend gingen we dus op weg naar de "zwarte markt". Het bleek inderdaad een donker pleintje te zijn waar veel te veel geld werd gevraagd voor gepikte velo's. Om eventjes te illustreren: Het is hier een gewoonte als je je fiets buiten op slot zet van hem met ten minste twee sloten vast te leggen en je zadel er af te halen. Er werden dus doodleuk poepsjieke mountain-bikes verkocht met een zadel op van een oude fiets. Geen zicht!

Coit, wij wilden een fiets en ik moest er koste wat het kost een hebben want ik was niet van plan de week erop nog eens zo vroeg op te staan.

Voor Thoor vonden we vrij snel een geschikt exemplaar. De oorspronkelijke 60 euro konden we vrij snel reduceren tot 30, dus we hadden waar voor ons geld! De zoektocht voor mij was iets moeilijker. Het bleek al gauw dat we helemaal niet zo vroeg hadden moeten komen, want dat er pas later meer keuze zou zijn...

Tot ik bij een oude man een grappig opplooibaar, klein fietsje zag. Ik dacht direct: "superhandig! Want kan in de lift!"

Moraal van het verhaal is dat ik een kinderfietsje heb gekocht!!

Eerst vond ik het supergrappig, maar na een ritje naar de zee was ik er al iets minder voor te vinden. Mijn derriere deed superveel zeer (vanwege het superkleine zadeltje), mijn benen waren superstijf (ondanks dat mij benen niet echt van de langste zijn, waren de pedaaltjes toch net iets te kort) en mijn ego was een beetje gekrenkt omdat er werkelijk mensen al wijzend de slappe lach kregen terwijl ik passeerde. Tegen de volgende keer dat ik het nog eens nodig had, was de achterband al bijna plat.

Voor sommigen zou de conclusie zijn: "Ze hebben me dus toch in de zak gezet!!" Voor mij is de conclusie: "Dat komt ervan als ik zo vroeg moet opstaan!!!"

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/LaBicicleta

QUE BONITA

Heyhey, eindelijk kan ik me ook eens achter mijn laptop zetten en schrijven wat hier allemaal aan het gebeuren is!

De eerste dagen vroeg ik me serieus af hoe ik het in godsnaam in mijn hoofd gehaald had om een jaar naar valencia te willen gaan. Ik voelde mij opnieuw een klein kindje dat zich vastknelde aan een regenpijp om toch maar niet op kamp te moeten vertrekken. Compleet alleen en verdwaasd. Menige traantjes heb ik gelaten en menige traantjes heeft Thoor afgedroogd. Toen daarbovenop, net als ik huiswaarts wou telefoneren voor een hartverwarmertje de zeer boosaardige telefooncel in ons straat mijn zuurverdiende centjes opat zonder enig teken van leven te geven, brak mijn al niet zo gelukkige hartje volledig in twee. Midden op straat begon ik te wenen van frustratie en als ik had gekund was ik direct op een vliegtuig richting België gestapt!

Met mijn zakdoek doornat van het snot en al snikkend en snuivend gingen we op zoek naar een telefooncel die mij gunstiger gezind was. Ook al was ik nog maar een week weg, toch ging mijn hart als een razende tekeer toen de telefoon overging. Een welbekende: "Hallo met Inge?" deed mij nog meer beginnen grienen met als resultaat dat ik vermoed dat mijn mama niet veel verstaan heeft van mijn eerste teken van leven. Met een ietwat nasaal stemgeluid kreeg ik er dan toch uit dat alles hier heel goed was maar dat ik het toch niet helemaal plezant vond...

Niet echt een geruststelling, vermoed ik achteraf. Ook Valérie wist waarschijnlijk niet waar ze het had toen ik nogal zielig aan de telefoon hing.

Maar uiteindelijk waren de tranen op, het snot trok langzaamaan weg en het begon me weer te dagen waarom ik dit wou doen...

Valencia is een fantastische stad, betoverende gebouwen, supergezellige parken, massa's winkels, lekker eten, prachtige cultuur en een bruisend nachtleven. Kan het nog mooier zijn??

Calle del Mar 39

En ja, we zijn wel degelijk in Valencia toegekomen! Na enige vertraging nu toch de foto's en eerste reacties want we hebben hier nog niet stilgezeten.
Na terug een tripje van een uur of 7 kwamen we zonder ons te vergissen in de Calle del Mar aan. Deze straat bevindt zich in het hartje van Valencia en raar maar waar, recht voor ons deur vonden we parkeergelegenheid om gans onzen boel uit te laden. Zo gezegd zo gedaan en nu was het enkel nog even wachten op de huisbazin om ons de sleutels te overhandigen. Na een kwartiertje konden we onze nieuwe woonst voor het komende jaar bezichtigen. De lift brengt ons naar het 4de verdiep waar we een ruim appartement met 3 slaapkamers, een badkamertje, een keuken en een ruime living met balkon te zien krijgen. We gaan ook snel eens kijken naar het al veelbesproken dakterras waar de barbeque al schoon naar ons staat te lachen. Patrick beslist om ons nog een dagje of 3 te vergezellen en ondertussen zijn Sarah en Hannes, onze 2 flatgenoten, ook aangekomen.

Met Patrick zijn we naar het museo del sciences (soort van technopolis) en naar Oceanografic (een enorme onderzee wereld) geweest. Helaas hebben we hier geen foto's van omdat we "den kodak" vergeten waren. Beiden zijn zeker een aanrader om een te komen bezichtigen! Ook zetten we onze eerste stappen in het Parque del Turia. Dit is een gigantisch park dat zich door heel het centrum van de stad kronkelt. Vroeger was dit namelijk een rivier maar na enkele enorme overstromingen die Valencia totaal blank zetten heeft men beslist de rivier om te leiden en er een park van te maken. Dit is nu een ideale plaats geworden om even tot rust te komen, te gaan lopen of fietsen, met kinderen te gaan spelen of om naar de openluchtcinema te gaan.

Al snel merken we op dat er niet ver van ons appartementje werken bezig zijn in een café en dat er in de container voor de deur ervan wel wat "schoon gerief" ligt. Na wat erin te snuisteren vinden we een schone collectie van oude platenhoezen die we als een mooie decoratie zien voor onze nog kale livingmuur. Ook nemen we eens de tijd om King wat op te lappen met een tube goeie "col" en na enige droogtijd krijgt ook hij een plaatsje in de living.

We beginnen zo stilaan onzen draai te vinden en haasten moeten we ons hier niet want winkels zijn toch open tot 21 à 22 uur. Onze eerste 2 kakkerlakken hebben we al gespot maar dit waren maar zeer kleine exemplaartjes. Hopelijk blijft het daarbij...

Verder kunnen we nog zeggen dat we vanaf nu een nieuw spaans gsm- en vast telefoonnummer hebben, nl.

0034/693.461.473 (gsm Katrien)
0034/693.461.472 (gsm Thoor)
0034/963.917.685 (vast toestel)

Ook kunnen jullie steeds schrijven naar het volgende adres:

Katrien en Thoor
c./ Mar 39 pta 7
VALENCIA 46003

Foto's: http://picasaweb.google.com/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/AangekomenInValencia

Hasta luego!

Op naar Castelbo...

En op de 11de dag schiep God internet...
Na de opkuis van onze fiesta restte ons niet veel tijd meer vooraleer we vertrokken want na nog twee nachtjes slapen was het zover. Rond een uur of 4 's morgens de blauwe camionet in en Patrick (Vader Baetens), Katrien en ik verlieten ons kleine België.
Na een trip van zo'n 1300 km kwamen we eindelijk aan in Castelbo, een dorpje in de Spaanse Pyreneën nabij Andorra waar Patrick en aanverwanten al 25 jaar met de moto's en ander meerwielig gespuis naartoe trekken.
Helaas viel het weer de eerste dagen tegen, en wij die hier naartoe trokken om de Spaanse zon te vinden...Maar niet geklaagd, onze droevigheid werd steeds opgekrikt door het eten die we voorgeschoteld kregen, niet normaal lekker en veeeeelllll!
Gelukkig kwam de zon er de laatste dagen goed door en was ik klaar voor mijn eerste moto-enduro-trip met Patrick. Na enkele keren de afgrond voor ogen te hebben gezien kreeg ik het toch aardig onder de knie. De dag erna deden we dan met ons drieën een motorit door de bergen en daarbij kon een bezoek aan het dorpje "Tor" niet ontbreken (zie foto's).
Daar zat het vol met perros (honden) en ik vrees dat er in de worst die ik er at wel eens eentje kon voor gesneuveld zijn. Pa, speciaal voor jou heb ik een foto van "nen zwarten Braco" genomen.
Terwijl de temperatuur bleef stijgen gingen Katrien & ik de dag nadien naar "het badje". Een ontzettend mooi valleitje waar zich een rivier door waant, vol met kleine en grote badjes om uiteindelijk uit te monden in een groot meer (zie foto's).
De laatste dag genoten we van wat rust aan het zwembad op de camping waar Katrien tijdens het zonnen aangevallen werd door King Ding-A-Ling himself! Dit zal hem gespeten hebben aangezien King al snel van een Tom Boonen in "nen Armstrong" werd getransformeerd. Iedereen dacht dat King zijn laatste zucht gegeven had maar hij had het (k)loodje nog niet gelegd (wordt vervolgd).
De dag nadien werd de camionet weer volgeladen, moto opgeladen en

wij afgeladen vol zittend met spaning rijdende richting Valencia.

Fotos: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/OpCampingInCastelbo

Foto's Fiesta Total made by Zoob

Eerst en vooral willen we iedereen bedanken die naar ons feestje gekomen is. Tot in de vroege uurtjes gingen we verder en nu rest ons enkel een hoop mooie herinneringen. Om deze op te frissen kunt u de foto's van nonkel Toon bekijken op de volgende link: http://picasaweb.google.be/toonmaertens/ThoorEnKatrien2007_08_18?authkey=NNmB_Zna-_0

In navolging hiervan nog enkele foto's van onze Fiesta gemaakt door Zoob - http://picasaweb.google.com/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/FotoSFiestaTotalMadeByZoob.

Aan beiden veel veel dank om foto's te nemen!

UPDATE: nog foto's van het feestje en van de ravage achteraf op http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/FiestaTotalDeel3