Superblij als ik was dat ik eindelijk mijn diploma had en niet meer moest studeren, word ik hier meteen in de harde realiteit gesmeten: ik ben hier wel degelijk om les te volgen!
Al meer dan een week zijn mijn vriendjes, vriendinnetjes en ik iedere dag drie kwartier onder weg om naar het school(tje) gaan om drie uren achter elkaar spaanse les te volgen en dan weer drie kwartier op de metro te zitten om thuis te raken.
Mijn school is één van de afdelingen van San Pablo. Hou u vast: de sjiekste privé-universiteit van Spanje. Hyperkatholiek en superduur en grotendeels gefinancierd door Opus Dei (do imagine)!! Spaanse studenten moeten 6000 euro inschrijvingsgeld per jaar betalen! Je kan je wel inbeelden dat hier enkel stinkend-rijke mensen zitten. De studenten tandheelkunde hebben hier een eigen ziekenhuis om te "oefenen". Ook de journalistiekafdeling heeft zotte studio's, montagekamers en al wat je je kan inbeelden. Alle materiaal is het beste van het beste. Er wordt constant gekuist. Alles is pico bello in orde. En dan te bedenken dat wij van een school komen waar telkens als het regent de hele patio onderloopt, waar de ruiten kapot zijn, de kranen lekken en er in de gang een niet te harden mazoutgeur hangt!
Enfin, we mogen tevreden zijn. We moeten wel onze weg nog vinden in die gigantische gebouwen. Wij moeten onze lessenroosters zelf samenstellen en het is echt superingewikkeld om te kiezen tussen al de vakken uit al die verschillende richtingen! Maar we zullen er wel door ploeteren en binnen enkele weken is het alsof we nooit ergens anders gezeten hebben...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten