Guido Gezellestraat 17

Na veel verhuis, gezwoeg, gezaag en geklaag zijn wij eindelijk helemaal verhuisd geraakt.
Nog niet alles heeft een plaatsje gekregen en het stof ligt overal in een dikke laag op maar binnen een weekje zal ons klein nest klaar zijn voor bezoekers!!
Bij deze is iedereen die zich aangesproken voelt uitgenodigd...

We zijn terug

Met spijt in het hart maar met veel mooie herinneringen...
Tot binnenkort!

Oda a Sarah

Het onvermijdelijke is gebeurd. Sarah is op het vliegtuig richting België gestapt en wij blijven nog even alleen achter. Om dit ongelooflijke avontuur dat we samen hebben meegemaakt een mooie afsluiter te geven, is deze keer de ode aan jou gericht!

Sarah - de chica die van alles lijstjes maakt - die graag in de auto zit - die dol is op glitters in zonnecrème (?) - die houdt van obilhomes - die nog steeds in gondeldieren gelooft - die zo heerlijk grof kan zijn - wiens haar gezien wordt als een goeie landingsbaan voor vliegende cucarachas en begeerlijke eigenschap voor vele spaanse mannen - met stevige "aanhangsels" en grappige onderbroeken - met een witte poep - de chica die mijn yves-partner is - bij wie alles altijd geregeld is - die altijd de sleutel meeheeft - wiens balkonnetje we zo vaak gebruikt hebben - wiens kamer nu veel te leeg is - met wie we gelachen en geweend hebben - die niet houdt van de geur van plastic - wiens vrienden en familie we leerden kennen - met wie ik mezelf in rare bochten wrong tijdens pilates - met wie we companeros overleefden - wiens bed een poot mist - met wie we containers hebben geplunderd - chica die net zo graag eet en drinkt als ons - met wie we heel Andalucia doorkruisten - met wie ik uren heb gebabbeld - die onze crisisjes gewillig over zich heen liet gaan - die zo veel woelige dromen heeft - die zo goed met zichzelf kan lachen - die zo goed tegen een stootje kan - met wie we nog heel lang vrienden willen blijven - enzovoort enzovoort...

Bedankt voor het mooie jaar! Je was de gedroomde companera, we hadden er ons geen betere kunnen wensen. Je bent een mooi "paquetje" met alles erop en eraan. Tot heel binnenkort en geniet van de hereniging met je Jelle!

En ja, ik ben inderdaad aan het wenen terwijl ik dit schrijf...

San Joan

Of in andere woorden: het meest spectaculaire feest dat we ooit meemaakten...
Duizenden mensen op het strand, kampvuren, dansers on stage, opzwepende muziek, 's nachts zwemmen in de wilde zee, om 12 uur over acht golven springen om een jaar geluk te hebben, superveel plezier. Nog een herinnering om nooit meer te vergeten!

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/SanJoan

Boodschap van Algemeen Nut

Binnenkort wordt ons internet afgesloten. Als je ons wil bereiken kan dit op het nummer:

- 0034/693.461.473 (Triene)
- 0034/693.461.472 (Thoor)
- 0474/95.96.94 (Thoor)
- 0495/93.56.63 (Triene)

Wij verlaten Valencia op 2 juli en waarschijnlijk komen we een weekje later thuis in Gent.

Afscheid wordt moeilijk...

Onze teergeliefde nieuwe thuishaven is het ons serieus moeilijk aan het maken om haar ooit nog te verlaten. De zon schijnt en schijnt. De warmte zit in de huizen en de straten, zelfs 's nachts zijn de temperaturen exotisch. De vele afscheidsdrinks, -etentjes, en -feestjes drukken ons met onze neus op de feiten: we zijn hier nog lang niet uitgebabbeld en gefeest. Integendeel. Naarmate de laatste dagen vorderen, komen er alsmaar meer twijfels de kop opsteken. Moeten we hier niet blijven? Willen we wel weer aan het "serieuze" leven in België beginnen? Is Valencia misschien onze nieuwe thuis? En kunnen we al deze mensen hier achterlaten en enkel nog eens occasioneel zien? Sarah haar kamertje zit volledig ingepakt in drie valiezen. Vrijdag stapt ze op het vliegtuig en is het alsof ze hier nooit is geweest. Volgend jaar komt hier een nieuwe lading erasmusers toe en hebben wij enkel de herinneringen aan ons huisje waar we zoveel mensen over de vloer hebben gehad, onze bar waar we zoveel feestjes hebben gegeven, ons strand waar we zo vaak verbrand geweest zijn en onze stad die nu voor altijd onze stad blijft...

Wat zeker is: vrijdag op de luchthaven ga ik even hard snikken en snotteren als ik deed toen ik België achterliet.

Aiai, onze dagen zijn geteld...

Bijna is het zover. Afscheidsfeestjes worden gegeven, valiezen worden gemaakt, door het jaar heen verzamelde brol wordt weggesmeten, samen aangekocht gerief wordt verdeeld, reisjes om elkaar te bezoeken worden gepland,... En binnen enkele dagen zullen traantjes worden gelaten. En dat allemaal omdat iedereen terug in de realiteit wordt geduwd en binnenkort het zalig zonnige Valencia verlaat...

De verkoop van aftersun gaat spectaculair de lucht in.

VALENCIA - Gisteren in de namiddag werd in de spaanse stad Valencia opeens een spectaculaire stijging van de aftersunverkoop opgemeten. De vermoedelijke verklaring is volgens het valenciaanse aftersunonderzoekscentrum te vinden bij slechts enkele consumenten nl. belgische erasmusstudenten.

De zon was gevaarlijk straf maar het zachte windje verdoezelde dat. Zodoende werden enkele arme stakkers verrast. "Voor ik het wist, was het te laat. Ik dacht nog dat ik toch maar beter factor 50 zou gebruiken maar omdat ik nu toch al een redelijk kleurtje heb, waagde ik me aan factor 20. Geen goed idee. Want nu heb ik een witte ruitvorm in reliëf in mijn poep gebrand en over de rest van mijn lichaam zal ik maar zwijgen. Ik ben dus genoodzaakt zwaar te investeren in aftersun." aldus een van de redelijk belachelijk uitziende studentes. Deze plotse boom in de verkoop zal er waarschijnlijk voor zorgen dat het aftersunbedrijf op de beurs zal gaan.

Een droom van een baby

Por fin!!

Een klein, schattig meisje werd gisteren geboren! Nu zijn wij de heel trotse tio thorito en tia triene...

MONA

El mundo...

Op een of andere manier had ik gedacht dat mijn jaar in Valencia mijn honger naar nieuw zou stillen. Ik had beter moeten weten.
Hoe korter onze tijd hier wordt, hoe nieuwsgieriger ik word naar alles wat we nog niet gezien, gedaan, gevoeld hebben. In Valencia, in Spanje, in de hele wereld. Meer dan ooit maakt de drang om "de wereld te zien" mij rusteloos, meer dan ooit is de wetenschap dat ik nog maar zo weinig "ontdekt" heb zo dichtbij en meer dan ooit besef ik dat de wereld vol zit met mensen die ik nog moet leren kennen. Valencia heeft iets in mij wakker gemaakt en wie weet: misschien is het nooit meer te stoppen...
U bent gewaarschuwd!

Hasta luego Camille...

Onze companera de piso heeft haar valenciaanse avontuur afgerond en is terug naar huis gekeerd. Daarom konden we het niet laten om toch nog eens een feestje te organiseren. Dit maal een heus verkleedfeest! Piratas, vaqueras, camareras, junglechicas, caperucita roja, dracula en marina: iedereen was aanwezig! En het was plezant...

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/AfscheidCamille

Cena con el noor

De Noor -een personage dat hier regelmatig terugkeert- is eigenlijk n kleine stiekemerd. Zijn vrouw en bloedjes van kindjes zijn hier namelijk ook, maar omdat ze geen babysit hebben, moet zij altijd thuisblijven met de kinderen terwijl hij op zijn lappen gaat (wat zeer regelmatig gebeurt). Deze week waren haar ouders hier dus was het eindelijk de moment dat zij zich ook eens kon laten gaan. Wat haar geen twee keer moest gezegd worden. Op zondagavond zaten ze al poepeloere in thoor zijn bar en wou ze gaan dansen op opzwepende ritmes omringd door zwoele lijven... En op dinsdag liet ik mij nog eens uren gaan in de keuken en kwamen ze eten om daarna eens te meer tipsy alweer te gaan shaken in een vrij marginale club hier in het centrum. Ze liet alle remmen los en volgens mij heeft ze de kriebel te pakken want vanavond gaan we naar een flamenco-optreden. Enkel meisjes - mannen moeten thuisblijven!

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/NoorEnVrouw

Gotcha!!

We hebben hem liggen gehad!

Thoor vindt het geregeld nogal plezant om ons de stuipen op het lijf te jagen. Soms gaat hij daar zelfs redelijk ver in. Hij heeft bvb eens een hele tijd onder het druipend wasrek gezeten om mij daarna een hartstilstand te bezorgen. Sarah heeft al eens n klein verschotje gehad omdat ze zodanig verschoot toen thoor in het donker zijn hand in haar nek legde. Enzovoort enzovoort. En wat wij ook proberen, we slagen er precies nooit in om de schrik-level te evenaren. Dus bedachten we een meesterlijk plan. Inderdaad -alsof we niets beters te doen hebben. We verstopten ons op de weg van zijn schooltje naar huis. Vermomd en met wapens bespiedden we de boel. Gelukkig waren er geen overijverige burgers die de flikken al gebeld hadden (terroristendinges ligt hier nogal gevoelig). Toen Thoor nietsvermoedend en onschuldig kwam aangelopen, gaf ik het teken aan Camille en Sarah en sprongen we vanachter auto's en hoeken. Met heroïsch gebrul -én hoofdcamouflage- attackeerden we hem met waterpistolen. En YES: hij verschoot. Niet zo hard als we gehoopt hadden, want hij piste bvb niet in zijn broek, maar hij verschoot!!!


Yes: mission impossible accomplished!

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/Gotcha

Benissa-Calpe-Altea-Alicante

Vorig weekend hebben we ons nog eens volledig laten gaan. Sarah haar zus en haar toekomstige kwamen ons ophalen om naar het buitenverblijf van zijn opa te gaan. Een prachtige villa met maar liefst vier terrassen (een oostelijk gelegen, een westelijk gelegen, een dakterras en een om te barbecueën) en een zalig zwembad. Te midden van een explosie van toerisme aan de Costa Blanca zijn er wel nog degelijk mooie en ongerepte plaatsjes te vinden. We beklommen de Ifach, alwaar we aangevallen werden door boosaardige meeuwen die dachten dat we het op hun nesten gemunt hadden - we bakten pizza's op een kampvuur op het strand - we raakten verzeild in een wolkbreuk van jewelste -waarna we jolig met z'n allen in het zwembad sprongen - we waren toch al nat - we struinden marktjes af -we maakten zelfs een gevecht mee tussen twee agressieve locals - we raakten verstrikt in een monsterfile- we barbecueden ons te pletter - we visten op verlaten strandjes - we keken nog eens naar hét nieuws op één - we verbrandden ons tere velletje - álweer - we deden dutjes op het strand... Kortom, een mooi laatste tripje met ons allen.

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/Benissa

Mijn kleine biciclecita is eindelijk verkocht...

Er zijn dus nog mensen op deze aarde voor wie het echt handig lijkt om zo 'n miniklein rotfietsje te kopen! Waarschijnlijk heeft het schaap het zich nu al beklaagd. Tenzij ze een kont van staal heeft natuurlijk.

O zonnetje zon...

Wij kunnen u melden dat de zon zijn weg terug gevonden heeft naar Valencia waardoor we terug kunnen genieten van 30 graden en meer...

Que calor

Eindelijk kunnen jullie eens in jullie vuistje lachen...
We horen hier van alle kanten dat de zon eindelijk uit zijn winterslaap is gekomen in België. En natuurlijk laat ze het net nu in Valencia afweten! Alhoewel het hier nog altijd warmer is dan bij jullie is de lucht grijs. Wat voor een laffe warmte zorgt. En het ziet er niet naar uit dat het de komende dagen snel zal beteren. Dus prijs jezelf gelukkig daar in belgenland én geniet er van!!

Besos

Trinita y el Thoro

In juni al?! Waarom???!!

Vandaag zaten wij als echte luie spanjaarden rond een uur of twee in onze favoriete bar met enkele vrienden. We aten een beetje (pastalunch is daar gratis op zondag dus daar profiteren wij arme stakkers ten volle van), dronken cervezas, lazen el periodico, lachten een beetje met elkaars dommigheden en maakten plannen voor de toekomst...
Helaas is hetgene wat we hier het vaakst horen als we over toekomstplannen praten: "Wanneer gaan jullie nu alweer terug naar België? In juni al?! Waarom???!!" Veel van onze internationale vrienden zijn hier toevallig aangespoeld maar beslisten wel snel dat dit de plaats was waar zij willen blijven. Zij kunnen dus niet begrijpen waarom wij vrijwillig zouden terugkeren...
En dan zitten wij even met onze mond vol tanden. Tja, waarom keren we nu weer terug? De zon, de cultuur, de fiesta's, het eten?
Maar dan gaat er weer een klein lichtje branden en herinneren we ons wat we die eerste weken hier zo hard misten en hoe graag we toen niet iedereen dicht bij ons wilden hebben. En dan bedenken we hoe graag we ook alweer écht thuis zijn...

Salamanca

We hebben alweer een superavontuur meegemaakt! Een goede ouderwetse schoolreis met de bus. Bestemming: Salamanca, Segovia en Avila. Met ongeveer de helft van de erasmusbevolking van onze school kropen we op een ontieglijk vroeg uur in de bus. De rit duurde negen uren en iedereen heeft in de meest onmogelijke posities liggen ronken. Maar aangezien onze jonge leeftijd kunnen we daar allemaal nog goed tegen en was het eigenlijk verdacht plezant om zo nog eens met "de klasgenoten" een reisje te maken. We sliepen in een jeugdherberg en moesten iedere morgen fris en monter klaar staan. Maar... in Salamanca is een groot deel van de bewoners student en dat vertaalt zich in véél uitgaansmogelijkheden. Vandaar dat dat fris en monter eerder stinkend en grumpy was. Maar we lieten ons niet kennen en waren iedere dag paraat om de steden te verkennen. Zo dus, weer drie nieuwe om op ons palmares te schrijven... We hebben eens te meer weer zeer veel gelachen en onnozel gedaan en opnieuw maakten we het ons eigen een beetje moeilijker om ooit nog afscheid te nemen van ons tweede thuisland.

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/Salamanca

Dikke vette reis!!

Hallo hallo. We zijn al een weekje terug van onze supertrip maar er valt hier nu eenmaal zo veel te beleven -in de zon liggen, boekje lezen, eten maken, school gaan- dat ik er nog niet toe gekomen was een blogje te schrijven!! Dus, nu zet ik me even op ons terrasje in de zon (27 graden!!) en ga ik heel eventjes terug in de tijd...

We vertrokken dus op een maandag de vierentwintigste met het allerkleinste autootje dat we konden huren: een Hyundai Getz. Hij was praktisch nog maagd, want hij had er nog maar 200 km op zitten in z'n korte leventje. Maar aangezien wij ook nog redelijk groen zijn achter onze oren konden we het direct met elkaar vinden, we doopten hem BOB. Onze trip leidde ons door Córdoba naar Sevilla en van daar naar Ronda om verder te gaan naar Marbella, Torremolinos en Malaga. Van daaruit gingen we naar Granada om te eindigen in het natuurreservaat van de Sierra Espuña. Een serieuze boterham om op tien dagen te verorberen. Maar zo gezegd, zo gedaan. We zijn als gekken beginnen rondtsjeezen in Andalucía en hebben niet veel heel gelaten. Er staat in de Trotter en de Lonely Planet niets meer waar we niet bekend mee zijn. Een heuse mélange van city-trips, natuurwandelingen (lees: beklimmingen) en kampeerplezier met de allures van een roadtrip. Gelukkig kennen we elkaar nu al wat langer dan vandaag en zijn onze scherpe kantjes geen nieuwigheid meer want we hebben wel heel dicht op elkaar geleefd. Ons tentje, waarvan ik overigens overtuigd was dat het voor drie personen was, bleek uiteindelijk toch maar geschikt voor twee. Met als resultaat dat ik negen nachten in de gleuf lag en Sarah en Thoor elk tegen het tentzeil geplakt waren. Daar bovenop is het echt nog koud 's nachts in de bergen en zo en zijn we iedere nacht met heel onze valies aan in onze slaapzak gekropen om dan 's nachts zwetend en naar adem happend wakker te worden. Dolle pret!! Maar niets kon ons enthousiasme tegenhouden. Met veel plezier liepen we onze beentjes krom om alles te bezichtigen en kookten we iedere dag ons potje op ons één miezerig klein gasvuurtje. Hoewel de graad van simpelheid allicht recht evenredig was met de graad van vermoeidheid hebben we oprecht gegierd van het lachen. En toen we uiteindelijk de weg naar huis terug moesten afleggen was dat met een beetje tegenzin. We zijn lichtelijk verslaafd geraakt aan het op-reis-gevoel en dat zijn we helaas in Valencia alweer kwijtgespeeld. Maar enfin, Bob bracht ons weer in onze thuisstad. Helaas knal in het spitsuur. Zo konden we nog eens ondervinden hoe getikt de spanjaarden ook weer zijn. Ik heb zenuwachtig heel mijn gezicht zitten openpulken en meerdere keren bijna in mijn broek gedaan op ons laatste half uurtje van de trip. We brachten Bob terug naar zijn stal en ploften moe en voldaan in onze verschrikkelijke zetels. Op naar nieuwe avonturen...

Las fallas

De voorbije week zijn we getuige geweest van wat de Valencianen het hoogtepunt van het jaar vinden. De hele stad stond figuurlijk en op het einde ook letterlijk in brand!!
De Fallas zijn ontstaan uit een eeuwenoud gebruik. Voor de lente begon zette iedereen zijn oude meubels op straat en werden die in brand gestoken. Zo werd symbolisch vaarwel gezegd aan al het slechte van het vorige jaar en werd het nieuwe uitbundig verwelkomd. Nu zijn die oude meubels veranderd in prachtige beelden gemaakt van een soort papier maché. Metershoog, de een nog mooier dan de andere en uiterst spectaculair. Over heel Valencia staan er zo honderden "fallas". Iedere wijk pompt daar ongelooflijke hoevelheden geld in om te concurreren met de andere wijken. Want de falla die wint, brengt natuurlijk een enorme eer met zich mee. Tot daar toe kunnen wij als nuchtere noorderlingen best nog volgen. Maar wat volgt tart echt de verbeelding. Honderden teams zijn dus het hele jaar bezig om die beelden te maken en die kosten tientallen duizenden euro's en op het einde van de feesten... wordt alles doodleuk in de fik gestoken. Om de "boze geesten" te verdrijven... LOCO!!! Compleet gek en levensgevaarlijk. Want die beelden staan dus op kleine pleintjes, slechts enkele meters verwijderd van de huizen en de toeschouwers die de "crema" willen zien staan dus ook gevaarlijk dichtbij. Eens de boel goed aan het fikken was, begon de massa de duwen en te drummen. We werden compleet geplet, mensen begonnen te wenen en te roepen en hysterisch te worden... LEVENSGEVAARLIJK.
En toch vinden ze dat hier fantastisch, ongelooflijk.
Nu, de "cremas zijn niet het enige spektakel. Iedere dag zijn er ongelooflijk impressionante vuurwerken -echt waar, heb nog nooit zoiets gezien- waarmee dus ook weer letterlijk en figuurlijk miljoenen euro's de lucht worden ingeschoten. Ook de mascletta's zijn iedere dag van de partij. Gigantische ontploffingen die superveel lawaai maken. Iedereen in Valencia, jong, oud, man of vrouw zit ook constant bommekes af te steken. Ze smijten ze zomaar tussen uw voeten, in groepjes mensen, naar uw hoofd. Iedere dag zijn er meer dan veertig mensen die moeten afgevoerd worden met brandwonden. En toch vindt iedereen dat fantastisch.
Het moet gezegd worden, het is allemaal heel impressionant en de hele stad viert vijf dagen dik feest met concerten en stoeten en noem maar op, dus daar hebben we zeker ook van genoten, maar de valencianen zijn echt gestoord, compleet maf, getikt en volledig gaga...

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/Fallas

The Cure - Fiesta Internacional

Vorige week woensdag had Valencia de eer een gratis MTV-optreden te mogen organiseren. Op de affiche stond niemand minder dan HIM en The Cure. Ze kozen ervoor dit concert te laten doorgaan te midden de Ciudad des Artes y Ciencias, echt een te zotte locatie. En we waren niet alleen want nog 28.000 andere kijklustigen kwamen opdagen!

Vrijdag stond onze Fiesta Internacional in 'mijn' bar op het programma. We hadden er geen idee van hoeveel volk er zou komen opdagen maar tot groot jolijt van Mark (mijn gay-baas) zat het boeltje tegen 12 uur stampensvol. Katrien & Sarah, hostessen van dienst, deden het nodige PR-werk en na de pre-party in de bar volgde nog een after-party in Discocity. Dit zorgde (helaas) voor veel te zatte maar wel leutige taferelen. De beoordeling van de foto's laat ik aan u over...

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/FiestaInternacional

Eentje om niet te vergeten

Hehe, wij hebben er net weer een uiterst aangenaam weekendje op zitten...
De zon was zoals gewoonlijk weer eens van de partij (tot 27 graden) en daar konden we alleen maar weer eens blij om zijn. Zo hebben we Sarah, die hier even niet was, haar balkonnetje ten volle gebruikt. We hebben er ons zelfs geïnstalleerd om 's avonds naar een filmpje te kijken. Met natuurlijk een onmisbare fles cava. Zaterdag is hier trouwens een oerbelgische schotel in premiere gegaan: kip, frietjes en appelmoes! Om bij weg te kwijnen, zo lekker! De eerste officiële mascletta (mooie naam voor veel lawaai tijdens de maand maart) werd zaterdag ook een feit. Verder gingen we naar een piepklein marktje in een boerengaatje (ja, zo klein was het), liepen we rond te genieten van ONZE (ja, we spreken al in bezitsvorm) mooie stad en gingen we naar de net geopende, grootste van Europa zoo (ja, de aapjes gingen naar de aapjes kijken). Zoals je zal zien aan de foto's was Thoor redelijk gefascineerd door de neushoorns. Lag het aan de grootte van hun hoorn?? Samen met De Noor, die hier samen met vrouw en kindjes ook vrolijk een jaar aan het erasmusen is, hebben we ons kostelijk geamuseerd. En we hebben nog heel wat leuks voor de boeg: woensdag gaan we naar een gratis MTV-optreden van The Cure en HIM in de Ciudad de las Artes y Sciencias en vrijdag geven we een feestje in Thoor zijn bar. Zoals je ziet, VIIIIVVAAA ESPANAAAAAAAAA!!!!!!!!

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/LeukWeekendje02

Filmpjes:

*Triene verschiet haar een bult bij de eerste mascletta

*De climax van de mascletta

*Madagascar-beestjes in de zoo

By the way: ik ben op miraculeuze wijze toch geslaagd voor al mijn vakken in het eerste semester. Helaas komen nu de moeilijkere vakken eraan. Fingers crossed!

Na alle genodigde en ongenodigde (ja, voel u maar aangesproken meneer de cucaracha) gasten is het hier vanavond oorverdovend stil...
Sarah is eventjes wedergekeerd naar Belgie om zich te verenigen met haar Jelle en Thoor is zoals jullie ondertussen wel of niet wisten vollen bak aan het meedraaien in een bar hier in het centrum. Wat oorspronkelijk bedoeld was als een jobJE is ondertussen uitgegroeid tot een serieuze JOB. Het feit dat én de baas én het voltallig mannelijk personeel een mannenkontje niet te versmaden vinden en dat Thoor zijn brede borstkast als een ware lekkernij wordt gezien, heeft daar natuurlijk iets mee te maken. Er zijn zelfs al onderlinge ruzies ontstaan tussen de lovers over wie te veel aandacht krijgt van Thoor en wie nu eigenlijk de mooiste is...
Ongelooflijk onnozele praat dus die Thoor niet ongevleid over zich laat gaan. Ondertussen leert hij Spaans, ontmoet hij nieuwe mensen en schuift hij stiekem af en toe een gratis drankje over de toog naar zijn trouwe deernes: Sarah en ik...
Maar waar ik wil komen met dit hele relaas is: vanavond zit ik moederziel alleen in ons grote, boze appartement. Hoewel ik in Belgie eindeloos kon genieten en echt nood had aan tijd alleen, is die behoefte hier als sneeuw voor de zon verdwenen. Vanaf de eerste dag ben ik hier nog geen moment alleen geweest: bezoek, feestjes, etentjes, vrienden over de vloer, zelf op stap, huisgenoten die mensen op bezoek hebben,... De tijd staat hier geen moment stil. We zitten hier verdorie al een half jaar en het is voorbijgevlogen als niets...
En zo komt het dus dat ik hier vanavond eventjes een moment alleen had om wat te leuteren over tijden die komen en gaan en liefde die altijd zal blijven bestaan. Misschien een geluk dat ik hier nog niet veel alleen geweest ben of deze blog stond vol met zulk gezever! Ik denk dat het tijd wordt om nog eens met mijn wimpers te gaan wapperen voor zo een gratis drankje...

We dachten er vanaf te zijn...

...helaas vond ik deze kleine snuiter vanmorgen in onze badkamer.

Muchas visitas!

Hehe, wegens mijn tegenwoordige "stressy" leven liet den blog even op zich wachten...Nu is het hier terug rustig, in stil contrast met de laatste weken. We kregen namelijk heel wat bezoek over onze Spaanse vloer!
Willem, Centina, Delphine, H'arne, Ruben, Sarah en Charlot om ze maar allemaal in één adem te noemen. Met wat heen en weer geschuif van de meubels en wat gezeul met slaapzakken en matjes kregen we iedereen toch deftig in onze piso geïnstalleerd.

Centina hield ons in spanning of ze nu al dan niet haar pizza ging laten zien maar helaas kwam daar niets van in onze piso (lees "huis"). Willem bracht me terug in Hollandse sferen (nog es thanx voor den DVD maat!) en ik zag dat Delphine best goed kon aarden in de Fox Congo (de plaatselijke Decadance met hoog gehalte black people en hete lijven).

H'arne & Ruben kozen dan weer voor een mix tussen Marrokaans en Barcelonees terwijl Sarah en Charlot getuige waren van de grootste boteillon (meer dan 5000 man) van Valencia.

Nu is het hier weer pijs en vree en hebben we na het ge-city-gids (met weer een hoop kilometers op onze teller) terug tijd om even op adem te komen en ons batterijtje terug op te laten voor 5 dagen van feesten. FALLAS...

Foto's Willem, Centina & Delphine: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/WillemCentinaDelphine

Foto's Sarah & Charlot: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/SarahCharlot

Heeeellllleeeeppp!!!! De tijd gaat veel te snel.....

Er volgt binnenkort weer een blogje... maar het is Thoor zijn beurt en ik krijg hem maar niet zo ver om er aan te beginnen. Dus boze fanmail mag bij deze naar hem gericht worden!! Hoe u vooral niet in.

Ode aan België

Het land van lekker brood en koffiekoeken-efficiëntie-lekkere snoepen-vooral aardbeien en draculatanden-yummie chocolade-bijna gratis tandarts-rappe mensen-stress-we love it!-goedkope cafés-vettige frieten-scholen van hoog niveau-vrienden en familie-veel te snelle kassiersters-normale buren-frikandellen-biefstuk met frieten-waar we begrepen worden-dat moeite heeft met regeringen vormen-dat steun verleent aan stoute terroristen-waar geen hanenkammen, kippenbloed en varkenskopvellen in de rekken liggen-niet naar bleekwater-smakend kraantjeswater-waar gerecycleerd wordt-waar de kakkerlakken niet vrolijk overal aanwezig zijn-waar je niet verbrand door een fietstochtje te maken-waar films niet gedubd worden-waar véél knappe mannen wonen-waar de bedden lang genoeg zijn-waar lawaai onbeleefd is-waar vuurwerk enkel bij speciale gelegenheden afgeschoten wordt-waar alles tot in het oneindige georganiseerd wordt-waar mensen gewoon toegeven dat ze de weg niet weten in plaats van u verkeerd te sturen-waar de siesta niet bestaat-van vele soorten kaas-van Dr oetker-waar fietspaden overal liggen-waar trompen bijna nooit gedaan wordt-waar sauna's niet gay zijn-waar we niet moeten rekenen op internet voor contact met vrienden- van grote porties- van pralines- van duidelijkheid- van gebakken lookworsten- van nachtwinkels- van goeie muziek in de cafées- waar mannen 'nee' verstaan- van de Di en het Kruidvat- en veel meer...

Ons teergeliefde Valencia

We zitten in de helft... en daar hebben we nu al spijt van. Want over de helft betekent dat ons grote avontuur eigenlijk begint af te tellen. Wat we vermoedden dat ging gebeuren, gebeurde. We zijn de moeilijke momenten opeens vergeten, gemis heeft plaatsgemaakt voor zin voor meer. Onze vriendenkring blijft zich maar uitbreiden, we maken alsmaar meer plannen en beseffen achteraf dat we totaal geen tijd genoeg zullen hebben om alles nog te doen. Opeens ademen we de valenciaanse lucht in met nu reeds een gevoel van melancholie. Ik kan me levendig inbeelden dat ik eens terug in België zal terugdenken aan Valencia met heimwee...

Hoe wij onze zalige zondag vullen...

Rustig en kalm werden wij wakker. Met een vers fruitsapje installeerden we ons op ons gezellige balkonnetje. We werkten een beetje voor school, schreven een verhandelingetje, discussieerden een beetje over de leerstof. Daarna namen we rustig een douche. Aangekleed en wel gingen we een uitstapje maken naar de rommelmarkt. We kuierden een beetje rond. We kwamen terug en maakten rustig en bedaard een slaatje, patatjes met lookboter,... We staken de barbecue aan. Na ons buikje rond te eten hielden we ons een beetje bezig met lezen, luieren en wat een mens zo allemaal doet op zondagmiddag. Daarna maakten we een wandelingetje in de stad. Eens te meer heel kalm en rustig. Volgens mij zijn we nu echt geïntegreerd....

Adios invierno?!?

Bij deze wil ik jullie laten meegenieten van de warme, zuiderse temperaturen. Dit was gisteren maar ook vandaag lijkt het een stralende dag te worden!
*Update: vandaag haalden we slechts 23 graden...

Fantastische mensjes

Was zonet mijn mailbox aan het uitkuisen en heb de reeds talrijke troost-, lach-, onnozele en praktische mails nog eens gelezen. Wat vind ik jullie toch allemaal fantastische mensjes!!!

Maja & Jurgen

Eventjes geleden al kwamen Maja & Jurgen op bezoek. Enkele foto's van hun tripje naar Valencia: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/MajaJurgen

Vogelen

De 6de januari kwamen naar goeie gewoonte de 3 koningen langs in Spanje met veel lekkers. Wij besloten dat schouwspel te gaan zien en we waren niet alleen. Honderden mensen hadden hetzelfde idee. Temidden al het volk besloten we totdat de tres Reyes voorbijkwamen om de tijd te doden door wat te vogelen. Speciaal voor jullie hebben we dit op band vastgelegd!

Feliz año nuevo!

Aangezien we oudejaar “op zijn Spaans” wilden vieren namen Triene, Sofie, Francis en ik, op 30 december al het vliegtuig terug naar onze piso. Hier gearriveerd bracht ik Magali en Zita op de hoogte van onze aankomst. De chicas waren hier namelijk al een dagje eerder aangekomen. Met z’n tweetjes hadden ze als gekken Valencia al meerdere malen doorkruist. Zo probeerden geen enkele vierkante centimeter Valenciaans grondgebied ongezien te laten.
Een dagje later kwam onze volgende logé ook aan. Tobias, bij wie we bleven overnachten in Barcelona, kwam op zijn beurt in sneltempo Valencia verkennen. Zo was de groep van zeven volledig!
Om de overgang van oud naar nieuw te vieren moest iedereen in tenue naar keuze zijn. Zo ontstond er een bont gezelschap van katten, een zeerover, een 80ies margi, een jaren 50-badmode-defilé en een travestiet. Mooi mooi!!!
Om geluk te hebben in het komende jaar eten Spanjaarden op elk van de laatste 12 klokslagen een druif. Dit eeuwenoud gebruik konden we natuurlijk niet achterwege laten. Bij sommigen gaf dit na zes druiven al hilarische taferelen.
De dagen nadien verkende iedereen op eigen tempo Valencia wat verder. Tobias liet ons eens zijn oosterse kookkunsten zien *JAM* en Magali vertelde ons een mooie histoire over een “vispers”. Niet veel later moesten Tobias, Magali en Zita helaas al huiswaarts keren. Ze lieten onze piso een stukje stiller maar met mooie herinneringen achter...

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Katrinita.en.El.Thoro.in.Valencia/Oudejaar

Die tijd van de maand...

Eens in de maand komt er bij ons iets kijken waar de meesten onder jullie ook geregeld last van hebben. Namelijk... de internetrekening. Aangezien we geen spaanse rekening hebben, moeten we iedere maand in de bank met onze factuur gaan betalen. Na eindeloos van bank naar bank te lopen op alle mogelijke uren van de dag (vóór, tijdens en ná de siesta) vonden we eindelijk welke bank ons kon helpen. Helaas bleek dat enkel te kunnen op een voor ons ondertussen onmenselijk vroeg uur. Jullie belgenlandbewoners en vroege vogels zullen ons wellicht willen lynchen als je hoort welk uur dat is. Maar het is wat het is, voor 10.30u is écht vroeg in Spanje. Zo komt het dat eens per maand een zware taak moet vervuld worden. Enkele dagen geleden was het weer zover. Om negen uur hoorde ik een klein stemmetje aan m’n slaapkamerdeur. “Katrien, we moeten gaan...” Sarah stond al klaar in haar meest sexy verschijning. Dat wil zeggen: lichtblauwe pyamabroek in haar zwarte botjes gepropt en een lange jas over haar oversized slaaptopje, haar rechtop langs alle kanten, heel kleine oogjes. Dus rolde ik ook maar uit mijn bed, al grommend (ik sta niet in voor mezelf als ik vroeg moet opstaan). Mijn mottigste trui over mijn slaapkleedje, een broek aan, zonder sokken in mijn schoenen, mijn krullebol die zonder enige moeite tegen de zwaartekracht in gaat. Kortom, we hadden er al veel beter uitgezien. Zonder verder een woord uit te wisselen, gingen we op weg naar de bank. Net voor we buiten gingen, maakte ik nog een grapje of we echt wel zo op straat konden komen. En toen gebeurde het onmogelijke. Iets waar we zelfs op dat vroege uur enkel heel hard mee konden lachen. We stapten nog maar net uit de deur toen een vijftal mannen ons kruisten en heel bewonderend begonnen te fluiten en “que guapa” (wat een schoonheid) te roepen. Zij vonden blijkbaar dat onze out-of-bed-look er best appetijtelijk uitzag. Sarah en ik wisselden een blik en konden alleen maar besluiten dat onze dag dan toch beter begonnen was dan waar we ons op hadden voorbereid. Nu, succes zo vroeg in de morgen of niet, de volgende keer is het toch thoor zijn beurt om te gaan betalen. We zullen zien hoe hij het ervan afbrengt.

Onze beste wenschen!

Voor het nieuwe jaar wensen wij jullie al het beste en nog veel meer!!!
En iedereen die een onweerstaanbare drang krijgt om naar Valencia te komen is meer dan welkom!

tres besos para vosotros

Katrinita en el Thoro