QUE BONITA

Heyhey, eindelijk kan ik me ook eens achter mijn laptop zetten en schrijven wat hier allemaal aan het gebeuren is!

De eerste dagen vroeg ik me serieus af hoe ik het in godsnaam in mijn hoofd gehaald had om een jaar naar valencia te willen gaan. Ik voelde mij opnieuw een klein kindje dat zich vastknelde aan een regenpijp om toch maar niet op kamp te moeten vertrekken. Compleet alleen en verdwaasd. Menige traantjes heb ik gelaten en menige traantjes heeft Thoor afgedroogd. Toen daarbovenop, net als ik huiswaarts wou telefoneren voor een hartverwarmertje de zeer boosaardige telefooncel in ons straat mijn zuurverdiende centjes opat zonder enig teken van leven te geven, brak mijn al niet zo gelukkige hartje volledig in twee. Midden op straat begon ik te wenen van frustratie en als ik had gekund was ik direct op een vliegtuig richting België gestapt!

Met mijn zakdoek doornat van het snot en al snikkend en snuivend gingen we op zoek naar een telefooncel die mij gunstiger gezind was. Ook al was ik nog maar een week weg, toch ging mijn hart als een razende tekeer toen de telefoon overging. Een welbekende: "Hallo met Inge?" deed mij nog meer beginnen grienen met als resultaat dat ik vermoed dat mijn mama niet veel verstaan heeft van mijn eerste teken van leven. Met een ietwat nasaal stemgeluid kreeg ik er dan toch uit dat alles hier heel goed was maar dat ik het toch niet helemaal plezant vond...

Niet echt een geruststelling, vermoed ik achteraf. Ook Valérie wist waarschijnlijk niet waar ze het had toen ik nogal zielig aan de telefoon hing.

Maar uiteindelijk waren de tranen op, het snot trok langzaamaan weg en het begon me weer te dagen waarom ik dit wou doen...

Valencia is een fantastische stad, betoverende gebouwen, supergezellige parken, massa's winkels, lekker eten, prachtige cultuur en een bruisend nachtleven. Kan het nog mooier zijn??